اگرچه ۳۰ اکتبر از سوی فیفا روز مربی نام نهاده شده ولی این روز به عبارتی روز مربیان فوتبال است.
اما در خیلی از کشورها به تبعیت از امریکا که ۶ اکتبر را روز مربی ورزش نام نهادند، آنها هم ۶ اکتبر را روز مربی می‌نامند.
در ایران اما تاکنون وزارت ورزش و جوانان و یا مجلس شورای اسلامی و یا وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و یا سایر نهادهای ذیربط هیچ پیشنهادی مبنی بر نامگذاری یک روز خاص بعنوان روز ملی مربی ورزش پیشنهاد نداده اند.
به نظر می‌رسد در توسعه فرهنگ ورزش و اهمیت کار مربی ورزش لازم است یک‌روز در سال تحت عنوان روز ملی بزرگداشت مربی ورزش نامگذاری گردد تا به رسالت این عاشقان انسان ساز و قهرمان پرور بیشتر توجه شود و از زحمات مربیان واقعی که علاوه بر تاکید بر ساختن جسم انسانها بر روی تربیت روح و اخلاق انها نیز تاکید دارند، تقدیر گردد و یا حداقل توجه شود و اهمیت این امر بر جامعه نشان داده شود.
هرچند گهگاه با دیدن افرادی که نام شریف مربی را بر خود نهاده اند اما بجای مربیگری، تجارت می‌کنند و یا فقط جسم را قویتر می‌کنند و برای موفقیت جزیی پا بر روی همه قواعد انسانیت می‌گذارند، افسوس می‌خورم.
اما هستند مربیان بزرگی که راه و رسم زندگی، فتوت، مهربانی، دستگیری کردن و در یک کلام زیستن همچون پهلوانان و عیاران را به شاگردان خود می‌آموزند.
یادی کنیم از زنده یاد پرویز دهداری مربی بزرگ اخلاق و تیم ملی فوتبال ایران در دهه ۶۰ و ۷۰ و همچنین یادی کنیم از زنده یاد بلور مربی کشتی ایران در دهه ۴۰ و۵۰ و بی انصافی است که از مربیان ارزشمند خودم که افتخار شاگردی انها را در کشتی دارم یادی نکنم.
مرد ادب و انضباط و دیسیپلین، استاد علی مرادی که با افتخار شاگرد ایشان بوده و هستم و یاد زنده یاد حافظ یوسفی نیز بخیر که هم من و هم خیلی‌های دیگر تا همیشه مدیون ایشان هستیم و واقعا که کشتی گیلان مدیون این مربی زحمتکش و این مرد بزرگ می‌باشد.
یاد زنده یاد حسین نیک نژاد که براستی فنی ترین مربی کشتی فرنگی در همه تاریخ ایران و گیلان هست. یاد مرحوم شاپور بهبودی، مرحوم حسن اسداله زاده و یاد مرحوم شاپور صابرکاری و همه مربیانی که برای اعتلای ورزش و اخلاق تلاش کردند گرامی باد.
