” میلاد ابراهیمی “
فعالیت های دانشجویی در بخش های گوناگون سیاسی، اجتماعی و فرهنگی از گذشته در خیلی از کشورهای جهان وجود داشته است و هنوز هم در بیشتر کشورها این دانشجویانند که در صف مقدم واکنش نسبت به مسائل مختلف جامعه خود قرار دارند و برای تغییر خلاءهای فرهنگی، اجتماعی و حتی سیاسی موجود در کشور خود کوشش می کنند. این تلاش ها در کنار فعالیت های علمی دانشجویان جزء جدایی ناپذیر دوران دانشجویی است؛ زیرا ویژگی های خاص این دوران از جمله احساس مسئولیت دانشجویان نسبت به مسائل مبتلا به کشورشان و نیز این واقعیت که آنها جزء لاینفک اقشار آگاهی بخش جامعه به شمار می آیند؛ سبب می شود در حوزه های مختلف به فعالیت بپردازند و اغلب نقش انتقادی را برعهده گیرند تا همیشه یکی از حوزه های معترض در جوامع گوناگون محسوب شوند . نقش انتقادی که نه تنها تخریب کننده نیست بلکه در صورت توجه مسئولان می تواند راه گشای امور مختلف – از مسائل صنفی دانشجویی تا مسائل کلان سیاسی کشور ها – باشد.
در فرانسه ، آمریکا ، انگلیس جنبش هایی دانشجویی توانسته اند تصمیمات سیاستمداران خود در زمینه های جنگ و صلح و حتی اوضاع اقتصادی را تغییر دهند و حتی در سرنگونی دولت ها هم تاثیرگذار باشند. در ایران نیز دانشجویان همیشه نسبت به دیگر بخش های اجتماعی فعال تر بوده و موضع گیری آنها اغلب سبب ساز واکنش دیگر توده های مردم شده است.
دانشگاهیان و جنبش دانشجویی جایگاه و رسالتی تاریخی دارند که آن را از دیگر ارگانها و نهادها متمایز می کند و همین مسئله موجب ایفای نقش تاثیر گذار از سوی دانشگاهیان در جامعه می شود. دانشگاه برای عمل به رسالت خود باید از آزادی های مختلف برخوردار باشد تا بدین ترتیب شاهد شکل گیری اندیشه های نو ظهور ، در دانشگاهها باشیم.
به جای آنکه دیگران افکار خود را به ما القاء کنند و در یک فرایند احساسی جذب آراء کنند، این دانشجویان هستند که با رسیدن به اندیشه ها و ایدئولوژی های جدید می توانند حتی به گروههای سیاسی خوراک دهند چرا که این گروهها باید پشتوانه های تئوریک و ایدئولوژیک داشته باشند و اگر دانشگاه برخوردهای خلاق و نوآورانه نداشته باشد این پشتوانه را از مجامع غربی می گیرند و نمی توان بر روی این پشتوانه ها حساب جدی باز کرد، زیرا اینها در فضای جغرافیایی، تاریخی، فرهنگی غیر بومی و متناسب با نیازهای دیگران شکل گرفته اند. اگر بخواهیم تفکر بومی تری داشته باشیم باید اجازه لازم به تعامل ها ، ارتباطات و تراوشات فکری داده شود. برخی مسئولان باید تصورشان را نسبت به دانشگاه تغییر دهند و فکر نکنند دانشگاه یک پادگان است چرا که دانشگاه را به سبک پادگان نمی توان اداره کرد در یک فضای بسته و امنیتی نه به دستاوردهای بالای علمی خواهیم رسید و نه رسالت دانشجویی به خوبی اعمال می شود.
دانشگاه جایی برای چند صدایی است چرا که نوع تفکر جنبش های دانشجویی این چنین است که نظریه ای مطرح می شود که موافقان و مخالفان خاص خود را دارد و از خصوصیات دانشگاه و محیط های دانشگاهی می توان به تنوع ایده ها و افکار در آن اشاره کرد. در این میان لازم است پیش از هر اقدامی زمینه و شرایط توسعه کیفی و کمی تشکل های دانشجویی با گرایشات مختلف ، ایجاد فضای امن سیاسی و امنیتی برای تشکل های دانشجویی و خلق فضایی که دانشجویان بتوانند بدون اضطراب و نگرانی در کنار فعالیت های علمی خود انتقادات و نظرات سیاسی خود را بیان کنند مقدمات لازمی هستند که در نهایت سبب می شوند جامعه بتواند از ظرفیت های عظیم فکری و دانشجویان بهره بگیرد و نقش پیشرو و پیشگام در طرح ایده های نو برای پیشبرد اهداف جامعه را به آنها بسپارد. از این رو استقبال از سکوت دانشجویان نادرست ترین رویه ای است که می شود در پیش گرفت بلکه تنها ، تقویت فضای تکثر گرا، در تعداد تشکل های دانشجویی است که می تواند فرصت بهره گیری حداکثری از این فرصت را فراهم سازد. نگاه امنیتی فضای دانشجویی و محدود کردن فعالیت های سیاسی دانشجویان برای دستیابی به امنیت بیشتر ممکن است در کوتاه مدت منطقی به نظر بیاید اما اشتباهی است جبران ناپذیر زیرا در بلند مدت این فعالیت تشکل های دانشجویی است که منافع نظام و امنیت پایدار را فراهم می آورد.
حال این سیاستمداران و مسئولان اند که در جایگاه انتخاب قرار دارند. فضای امن برای فعالیت دانشجویی و در عین حال ثبات و امنیت جامعه یا برخورد و ایجاد محدودیت و در نتیجه تسری انتقادات و اعتراضات دانشجویی به بیرون از چارچوب آکادمیک دانشگاه، دو راهی است که می توان بین آنها تنها یکی را انتخاب کرد.
